Ostatnimi czasy, czas leciał bardzo szybko, kilka dni wolego jakie otrzymał Bartek po skończonym turnieju spędziliśmy w gorącej Hiszpanii. Oderwaliśmy się od codziennego życia i spędziliśmy kilka naprawdę cudownych dni tylko i wyłącznie w swoim towarzystwie. W końcu mogliśmy się sobą nacieszyć, bo prawda jest taka, że od momentu kiedy przyjmujący zrobił ogromny krok w naszym związku, a mianowicie te cudowne zaręczyny, mieliśmy mniej czasu dla siebie co spowodowane było zgrupowaniem. Cieszę się bardzo, że między nami tak dobrze się układa, oczywiście od czasu do czasu zdarzają nam się małe zgrzyt, ale myślę, że w najbardziej idealnym związku takie rzeczy się przydarzają. My z Bartkiem od momentu kiedy pierwszy raz się zobaczyliśmy, a on przygarnął mnie do siebie i zaopiekował się mną mimo, że się nie znaliśmy i tak udało nam się znaleźć wspólne tematy do rozmów. Po upływie jakiegoś czasu nawet zaprzyjaźniliśmy się. Siatkarz był dla mnie jak starszy brat, którego nigdy nie miałam. Kuraś jako jedyny poznał całą moją przeszłość i nigdy nie negował mnie przez to, on starał się mnie pocieszyć, chciał mojego szczęścia, bo uważa, że ja też na nie zasługuje, on mnie chronił, był po prostu prawdziwym przyjacielem. To on jako jedyny człowiek na tej ziemi wiedział o mnie wszystko, a jednak potrafił to zaakceptować i nasza przyjaźń miała szanse dalej istnieć. Z biegiem czasu to co było między nami przerodziło się w bezgraniczną miłość, czego ja osobiście się nie spodziewałam, owszem podkochiwałam się w nim, ale nigdy nie pomyślałabym, że on może odwzajemniać to uczucie. Przecież on jest siatkarzem, może mieć każdą, a wybrał właśnie mnie, jedną, zagubioną dziewczynę skrzywdzoną przez los. Jednak teraz na własnej skórze przekonałam się, że sportowcy to też zwyczajni ludzie, tak jak każdy inny potrafią kochać i nie muszą mieć żony modelki, czy też innej gwiazdy, oni potrafią kochać tak samo jak my zwykli ludzie, do szczęścia nie potrzebują milionów i wypasionych samochodów, ale wsparcia i miłości tej drugiej osoby, tak samo jak przeciętny człowiek. Jestem bardzo szczęśliwa, że los postawił Bartka na mojej drodze i dał szanse na szczęśliwe życie u boku wymarzonego mężczyzny.
Po kilkudniowym urlopie w Lloret de Mar wróciliśmy do kraju, a przyjmujący następnego dnia po powrocie udał się na zgrupowanie do Spały, gdzie rozpoczęto właśnie przygotowania do najważniejszego turnieju w tym sezonie, a mianowicie do Igrzysk Olimpijskich w Londynie. Ta rozłąka nie była taka długa jak poprzednia, ale to nie zmienia faktu, że za nim nie tęskniłam. Niestety ja nie pojechałam do Londynu, ale za to kibicowałam chłopakom na kanapie przed szklanym ekranem telewizora tak jak tysiące kibiców. Faza grupowa w naszym wykonaniu nie była najlepsza, popełnialiśmy zbyt dużo błędów własnych, a nasze akcje nie miały takiej samej dynamiki jak podczas zwycięskiej Ligi Światowej. Podczas tego turniej potrafiliśmy wygrywać z mocnymi zespołami co było dla nas atutem, natomiast z tymi słabszymi mieliśmy już problem i zawsze im ulegaliśmy. Koniec końców wyszliśmy z grupy, ale na nasze nieszczęście z drugiego miejsca, co nie napajało nas hura optymizmem, ponieważ w walce o półfinał musieliśmy zmierzyć się z reprezentacją Rosji. Niestety ten mecz nie ułożył się po naszej myśli i ulegliśmy Spornej 3:0. I tak właśnie oto zakończyły się nasze marzenia o złoto Olimpijskie i jakikolwiek krążek podczas tego turnieju. Chłopaki zrobili wszystko co w ich mocy, ale żal i rozgoryczenie zostało. Sprawy również nie ułatwiali kibice, którzy strasznie negowali postawę naszych siatkarzy i tym bardziej ich dołowali. Po powrocie do kraju Siatkarze mieli kilka dni urlopu, a potem czas ruszać do swoich klubów, aby móc przyszykować się do sezony Klubowego.
My z Bartkiem kilka dni tego wolnego spędziliśmy na pakowaniu rzeczy i przewożeniu niektórych do rodziców przyjmującego. Ciężko po tym roku spędzonym w Bełchatowie znów się z tond wynosić, praktycznie dopiero co za klimatyzowałam się tu, a tu czas na kolejną wyprowadzkę. Nie wspomnę już o przyjmującym, który spędził tu cztery wspaniałe lata, ale myślę, że Moskwa to duży krok w jego karierze. Bartek tam ma też zapomnieć o porażce w igrzyskach podczas treningów z nowym klubie. Obydwoje mamy zacząć swój nowy etap życia w Rosji razem krocząc przez ten pełen dziwactw kraj.
Jest 6 rano, a my siedzimy na lotnisku i czekamy na nasz samolot, po godzinie czekania udajemy się w stronę samolotu, ostatni raz spoglądał za okno na widok Warszawy i wchodzimy z siatkarzem na pokład samolotu. Po kilku godzinach podróży, którą razem z Bartkiem przespaliśmy wylądowaliśmy na lotnisku w Moskwie. Odebraliśmy swoje bagaże i udaliśmy się na parking przed lotniskiem gdzie czekał na nas klubowy autobus, który zawiózł nas prosto do naszego nowego mieszkania.
Nasze nowe gniazdko okazało się dość dużym lokum w ciepłych kolorach, jestem naprawdę miło zaskoczona, bo jest tu naprawdę bardzo przytulnie. Razem z Bartkiem nasze walizki zanieśliśmy do sypialni i obejrzeliśmy całe wnętrze mieszkania. Ja zmęczona dzisiejszą podrożą opadłam na kanapę, a obok mnie wgramolił się siatkarz i objął mnie ramieniem
- Paula i jak Ci się widzi nowe mieszkanie?
- No powiem Ci, że jest całkiem, całkiem. Nie spodziewałam się tak dobrze urządzonego i w tak przytulnych kolorach- uśmiecham się do niego i przytulam do jego torsu.
- Mam nadzieję, że wszystko tutaj pójdzie tak jak być powinno. Ja spędzę tu wspaniałe dwa sezony, rozwinę się zawodowo, o a może i w życiu prywatnym coś zmienię.
- Ej czy ty zamierzasz mnie zostawić, dla jakiejś Rosyjskiej blond piękności?- mówię oburzona
- No raczej nie to miałem na myśli złotko- mówi uśmiechając się i pokazując swój filmowy uśmiech
- A to ciekawe. To w takim razie co miałeś na myśli mówiąc, że coś zmienisz w życiu prywatnym?- uśmiecham się kokieteryjnie
- No a może tak stan cywilny, no przecież zgodziłaś się za mnie wyjść, więc teraz trzeba wszytko ustalić i czekać, aż staniesz się panią Kurek- ten jego łobuzerski uśmiech sprawia, że nie potrafię utrzymać powagi- a no i kochania, a co powiesz o mnie w roli tatusia?
- Bartek no bez przesady, na dzieci to chyba jeszcze troszeczkę za wcześnie. Zresztą jak ty sobie to wyobrażasz Ty wiecznie tu w rozjazdach, a ja z małym dzieckiem, jeszcze jakbyśmy mieli tu rodzinę to co innego, przy takim maluchu potrzeba by była pomoc twojej mamy, bo ja nie znam się na małych dzieciach- uśmiecham się przyjaźnie do niego
- No ja zdaję sobie sprawę z tego, że będzie nam ciężko, ale ja już chyba dorosłem do tego odpowiedniego wieku i czuje, że mógłby zostać ojcem. Oczyma wyobraźni już widzę takiego szkraba krzątającego się pomiędzy naszymi nogami
- Bartuś ja też bym chciała zostać matką, ale odczekajmy jeszcze trochę, może nie koniecznie tu w Rosji starajmy się o takiego bobasa
- Kochanie może masz rację, ale obiecaj mi, że kiedyś taki mały brzdąc będzie chodził między naszymi nogami
- Obiecuję, że będziemy mieć dziecko, tylko w odpowiednim czasie.
- Kocham Cię Paula, jesteś najwspanialszą osobą na tej planecie. Nasze dzieci będą mieć najlepszą mamę, a ja żonę pod słońcem- mówiąc to patrzy mi prosto w oczy
- Nie przesadzaj miśku. Też cię kocham najbardziej na świecie- jeszcze bardziej wtuliłam się w mojego narzeczonego.
- Myszko ja już jestem troszeczkę zmęczony dzisiejszym lotem, a jutro zaczynam treningi chodźmy się wykąpać i potem spać co?
- Masz rację. Chodźmy- pociągnęłam go za rękę i zaprowadziłam do naszej nowej łazienki
Wzięliśmy wspólny bardzo długi prysznic i udaliśmy się do sypialni, aby odespać trudy dzisiejszego dnia.
- Paula pamiętaj pierwsza noc w nowym miejscu jest najważniejsza - zaczął poruszać charakterystycznie brwiami
- Ej, a przed chwilą byłeś zmęczony....- nie zdążyłam nic więcej powiedzieć, ponieważ mój ukochany uciszył mnie namiętnym pocałunkiem.
Czyli szykuj się kolejna noc pełna miłości i czułości, noc pełna wrażeń i niespodzianek, długa i intensywna noc.
Po naszych miłosnych igraszkach zadowoleni, wtuleni w siebie oddajemy się w ramiona Morfeusza.
________________________________________________________
Oddaje w wasze ręce nowość i mam nadzieję, że się spodoba ;D
Jeżeli czytasz to proszę zostaw po sobie komentarz, chciałabym zobaczyć ilu Was tutaj jest ;D
CZYTASZ+KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ!!!!!
A co do nowego trenera to ja osobiście jestem bardzo zaskoczona. Dla mnie Antiga jako trener to totalne szaleństwo, ale miejmy nadzieję, że to szaleństwo przerodzi się w kolejne sukcesy naszej Reprezentacji i kto wie może sięgniemy po jakieś trofeum podczas MŚ? A wy co o tym sądzicie? :D
Ja zresztą jak większość kibiców chciałam podziękować Andrei Anastasiemu za wszystko dzięki czemu polska siatkówka jest na tak wysokim poziomie. Za wszystkie sukcesy i dwa lata ciężkiej pracy :)
" Andrea Anastasi biało-czerwony się nie urodził, ale biało-czerwony pozostanie " THANK YOU AA.
Wszystkich którzy posiadają facebooka i jeszcze nie polubili tej stronki bardzo serdecznie zapraszam, pokażmy naszą wdzięczność byłemu selekcjonerowi naszej kadry https://www.facebook.com/pages/Polscy-kibice-dzi%C4%99kuj%C4%85-Andrei-Anastasiemu/238597362962431?fref=ts ;)
Pozdrawiam,
MalinowaSłodycz :*
niedziela, 27 października 2013
sobota, 12 października 2013
Rozdział XVI
Dziś mamy 8 lipca, czyli mecze finałowe Ligi Światowej. Tak to nasi Złotopolscy będą grali o najwyższe trofeum tego turnieju, naszym przeciwnikiem jest USA wcale nie taki łatwy przeciwnik. Wczoraj gładko wygraliśmy z Bułgarią, choć na pewno było bardzo nerwowo, a do tego absurdalne błędy sędziów, co moim zdaniem na tym poziomie jest nie dopuszczalne. Na nasze szczęście arbitrzy najwięcej mylili się na naszą korzyść, co jednak nie zmienia faktu, że tu jest bardzo wysoki poziom, a sędziowie nie popisali się najlepiej.
Pewnie jesteście ciekawi jak poradziłam sobie z kolejną rozłąką Bartka? Otóż nie było wcale łatwo, ale jakoś przetrwałam. Wszyscy bardzo mocno wspierali mnie i robili wszystko, abym tak dużo o nim nie myślała, choć to było bardzo trudne, dlatego że jest częścią mojego życia. Ciągle powtarzałam sobie, że przecież niedługo się zobaczymy, choć to niedługo miało być dopiero po Lidze Światowej. Ta myśl zawsze sprawiała, że wracały do mnie moje wszystkie siły i tak jakbym się na nowo odradzała. Przyjmujący jest moją ostoją i osoba, dla której bije moje serce, jest sensem mojego istnienia. Codzienne rozmowy przez telefon uświadamiają zawsze mi, że nie jestem mu obojętna. Dowodem na to jest pobłyskujący, delikatny pierścionek na moim serdecznym palcu, który świadczy o jego uczuciu względem mojej osoby. Za każdym razem gdy rozmawiamy na skype i widzę jego szczery uśmiech, promienne szczęśliwe oczy, oraz gdy się o mnie troszczy jestem w stu procentach pewna, że to jest ten jedyny, z którym założę rodzinę i będziemy szczęśliwi na wieki. Zdaje sobie sprawę, że nie zawsze będzie kolorowo, a nasze życie nie będzie usłane różami, ale my będziemy mieć siebie i swoją miłość, dlatego wszystko przetrwamy. Wiem, że to może wydać się absurdalne, bo w końcu mam 20 lat i mało wiem o życiu, ale to zupełnie nie prawda. Jestem osobą, która przez los doświadczyła wiele jak na swój młody wiek. Nigdy nie mogłam być typową nastolatką, która idzie z kumpelami na imprezę i podrywa zwyczajnie chłopaków, moi rodzice już dawno znaleźli mi kandydata na męża, a ja z bólem serca musiałam to zaakceptować. Tyle przepłakanych nocy i w każdej obiecywałam sobie, że skończę z tą farsa i sprzeciwie się rodzicom, ale nigdy nie miałam w sobie dość siły aby to zrobić. Tchórz pod moja skóra zawsze wygrywał z tym co podpowiada mi serce i rozum, za bardzo kochałam rodziców, aby móc ich tak skrzywdzić mimo, że ja wielokrotnie byłam bita i gwałcona. W końcu nadszedł ten dzień, a w moim życiu w końcu po bardzo długim czasie zagościło słońce, a ja wpadłam w ramiona mojego kochanego Bartka. Mimo, że rodzice mnie skrzywdzili ja czuje, że nadal nie są mi obojętni mimo tego, że mam do nich potworny żal, ale wiem, że na razie nie dam rady stanąć z nimi twarzą w twarz i to wszystko wyjaśnić. Chociaż gdyby nawet starczyło mi na ten gest odwagi to wiem, że z nimi na zawsze już straciłam swój kontakt, bo oni przestali mieć córkę w dniu, którym zostawiłam ich ukochanego Patryka i zaczęłam swoje dorosłe i szczęśliwe życie, przy osobie, którą kocham i ona darzy mnie takim samym uczuciem, a nie jest ze mną tylko, dlatego żeby miał się z kim pokazać i zaspokajać swoje potrzeby seksualne.
W końcu wybiła ta upragniona godzina i czas zacząć mecz o złoto. Niestety ja nie pojechałam do Sofii, aby móc wspierać naszych chłopaków, ale za to dzielnie kibicowałam im przed telewizorem. Oczywiście tuż przed rozgrzewką zadzwonił do mnie Bartek, to był taki nasz mały rytuał, że dzwonił przed każdym meczem, a ja wspieram go jak mogę no i oczywiście dodaje otuchy, która w takich chwilach jest cholernie potrzebna zawodnikom. Wsparcie tej drugiej osoby jest zawsze czymś ważnym i cennym.
Mecz się zaczął bardzo dobrze dla naszej reprezentacji, pierwszy set zagrany był wręcz koncertowo dlatego wynik nie był zaskoczenie, że wygraliśmy go do 17. Atmosfera na trybunach była bardzo gorąca, gdyż Bułgarscy kibice mieli żal do naszych siatkarzy o błędy sędziowskie jakbyśmy my byli temu winni. Drugi set też padł naszym łupem, ale graliśmy go na przewagi 24;26. Po tym secie była wielka radość i większa swoboda gry, ale nie było można się rozluźnić do końca, bo w każdej chwili ten wynik mógł nam się wymsknąć spod kontroli. Na szczęście to my kontrolowaliśmy cały ten set. Przy stanie 19;23 na zagrywkę wszedł Kuraś i assssss serwisowy, wielkie szaleństwo, bo brakuje nam już jednego oczka. Następny serwis był autowy i na zagrywce po drugiej stronie siatki stanął Stanley, chwila grozy bo ten zawodnik miał już parę asów serwisowych podczas tego meczy. Chwila wstrzymania oddechu i wielkie szczęście Stanley przestrzeli i to my po raz pierwszy w swojej historii wygrywamy złoto tejże imprezy. Wielkie szczęście i łzy wzruszenia przed telewizorem. Nie mogłam w to uwierzyć, radość była przeogromną i właśnie tak jak powiedział komentator 'I znów historia rodzi się na naszych oczach, Polacy wygrywają Ligę Światową po raz pierwszy w swojej historii, coś nieprawdopodobnego" A jednak nasza forma wytrzymała cały turniej i teraz jesteśmy kandydatami do złota na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie.
Przed dekoracją wszyscy siatkarze udali się do szatni, aby ochłonąć po tym starciu i przygotować się do ostatniej części, czyli wręczenia medali. Ja podekscytowana chodziłam w tą i z powrotem po całym domu oczekując na dekoracje. Nagle rozdzwonił się mój telefon, szybko podbiegłam do szafki na której leżał i uśmiechnęłam się do telefonu, nacisnęłam zieloną słuchawkę i poszłam do swojego tymczasowego lokum,
- Kochanie wygraliśmy to, nie mogę w to uwierzyć, szkoda, że teraz Cię nie ma przy mnie- mówił to takim radosnym głosem, jestem pewna w stu procentach, że uśmiechał się cały czas do telefonu i drapał po głowie.
- Bartuś w pełni zasłużyliście na to zwycięstwo. Jestem z Ciebie taka dumną, zresztą z całej drużyny, przez was się poryczałam- śmiałam się do telefonu, bo miałam dwa powody, jeden to rozmowa z ukochanym, a druga to, że nie codziennie polscy siatkarze wygrywają tak ważne imprezy- Ja też chciałabym być teraz z Tobą, ale zobaczymy się jutro. Przyjadę po Ciebie na lotnisko.
- Serio przyjedziesz? myślałem, że tata po mnie wpadnie, a potem szybko zawiezie do Ciebie.
- A co nie cieszysz się miśku? Na początku taki był plan, ale potem stwierdziłam, że sama mogę po Ciebie jechać. Twój tata zgodził się bez problemu, sugerując tylko to, żebyś z tej tęsknoty mnie nie zamęczył- usłyszałam w słuchawce śmiech ukochanego i sama zaczęłam się śmiać- A no i oczywiście to, żebyśmy ich odwiedzili jak już się trochę sobą nacieszymy.
- Oczywiście, że się cieszę kotuś, już nie mogę się doczekać jutra, a z tatą sobie porozmawiam, żeby tak nie ingerował w nasze pożycie- i kolejna dawka śmiech w słuchawce, obydwoje mamy dobre humory co powoduje wielki sukces i w końcu nasze spotkanie- Paula kochanie ja muszę już kończyć, bo właśnie musimy się już zbierać. Mam nadzieje, że zobaczysz dekorację
- No oczywiście, nie zasnęłabym gdybym tego nie zobaczyła. Kocham Cię Bartek do jutra. Paa.
- Ja tęż Cię Kocham najbardziej na świecie. Do jutra myszko.
Po skończonej rozmowie udałam się na dół do salonu, aby obejrzeć dekorację. Chłopaki tryskali humorem i pełną werwą mimo, że nie dawno skończyli najważniejszy mecz tego turnieju. Uśmiech nie schodził z ich twarzy. Zaczęła się cała ceremonia i przyszła kolej na nagrody indywidualne, nasz team zdobył dużo nagród indywidualnym, Zbyszek Bartman- najlepszy atakujący, Marcin Możdżonek- najlepszy blokujący, Krzysztof Ignaczak- najlepszy Libero. Została ostatnia nagroda, czyli najlepszy zawodnik całego turnieju(MVP), gdy speaker ogłosił, że MVP zostaje mój kochany Bartuś cała zalałam się łzami, tyle pracy na treningach i litry wylanego potu, oraz serce pozostawione na boisku, zasłużył na tą nagrodę, a ja byłam z niego cholernie dumna. Po rozdaniu nagród indywidualnych zostały rozdane medale, na końcu wszyscy zaśpiewali "Mazurka Dąbrowskie' gdzie ja znowu się popłakałam, a potem zaczęła się wielka feta i bal do rana.
Zaraz po skończeniu transmisji poszłam do siebie do pokoju i napisałam do Bartka sms-a
" Gratuluję Misiaku nagrody MVP :D Jestem z ciebie cholernie dumna i teraz wiem, że ta nasza rozłąka i twoja ciężka praca nie poszła na marne ;) Kocham Cię i do jutra ;***** " Nie czekałam na odpowiesz narzeczonego, tylko szczęśliwa po prostu zasnęłam, bo wiedziałam, że jutrzejszy dzień będzie wspaniały.
Rano obudziłam się dość wcześnie bo po ósmej, nie mogłam już spać z myślą tego, że dzisiaj go wreszcie zobaczę i będę mogła wtulić jak w pluszowego misia. Uroczyste przywitanie naszych Złotopolskich zaplanowane było na godzinę 17, więc ja koło 10 wyruszyłam z domu i wstąpiłam jeszcze na chwilę do naszego Bełchatowskiego mieszkania, zostawiając moje wszystkie rzeczy, ponieważ w końcu wracam do naszego gniazdka, aby móc być razem. W Warszawie byłam parę minut przed 17, korki były niemiłosierne, ale co się dziwić w końcu to stolica, a do tego wracają siatkarze. Ciężko było znaleźć jakiekolwiek wolne miejsce na lotnisku, na szczęście w końcu się udało, udałam się tam gdzie powinnam, a po chwili pojawili się i nasi Zwycięzcy. Ceremonia poszła w miarę szybko i dopiero teraz zaczęło się rozdawanie autografów. Wiedziałam, że może potrwać to dość długo, dlatego też postanowiłam poczekać na ukochanego na parkingu koło samochodu. Po 45 minutach zaczęli wyłaniać się siatkarze, a na ich twarzach gościł uśmiech, w końcu zobaczyłam i jego, a moje serce zaczęło szybciej bić. Mimo, że jesteśmy ze sobą, a moje serce na jego widok zawsze łomocze dużo szybciej. Sprawnym krokiem Bartek już był koło mnie, a ja wpadłam w jego ramiona. Radość nie do opisania czuć bliskość tego jedynego po ciężkiej i długiej rozłące. Słowa były nam zbędne, a Kuraś nie patrząc na to, że roi się tu od reporterów i fotografów, przyssał się do moich ust, na początku trochę się opierałam i speszył mnie fakt, że wszyscy nas obserwują, ale po chwili wszystko przestało dla mnie istnieć, był tylko Bartek i ja.
Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w drogę powrotną do domu, po Bartku było widać, że jest zmęczony, ale dzielnie ze mną rozmawiał, całą drogę uśmiech nie schodził z naszych twarzy, a Bartuś uradowany jak małe dziecko trzymał jedną rękę na moim udzie, rozbudzając tym niezbyt czyste myśli. Po ponad dwóch godzinach byliśmy w domu. Razem z Kurasiem wieliśmy długą i gorącą kąpiel, a następnie przenieśliśmy się do sypialnie, aby nasze ciała stały się jednością, a my byśmy mogli wyznawać sobie miłość na wiele innych sposobów, oraz nacieszyć się naszą bliskością. Ta noc była jedną z tych, po których człowiek jest strasznie nie wyspany, ale zarazem szczęśliwy i pełny energii, ponieważ ma się u swojego boku najważniejszą osobę w swoim życiu.
________________________________________________________________________
No i jest szesnastka ;D
Postanowiłam, że na razie będę ciągnąc tą historie, ale jeśli zdarzyłaby się jakaś obsuwa w czasie, ponieważ nie miałabym wolnego czasu i brak weny dał by o sobie znać to z góry przepraszam i proszę o wyrozumiałość :)
Dziękuje Wam Wszystkim serdecznie za ponad 11 tysięcy wyświetleń, jesteście wspaniali naprawdę :*
CZYTASZ+KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ !!!!
Zachęcam Was wszystkich do komentowania, to naprawdę nie kosztuje i nie zabiera dużo czasu, ale za to cholernie motywuje. Więc jeśli czytasz to chociaż zostaw po sobie jakiś ślad, będę naprawdę wdzięczna :D
Do usłyszenia za dwa tygodnie,
Buziakiiii,
MalinowaSłodycz ;*
Pewnie jesteście ciekawi jak poradziłam sobie z kolejną rozłąką Bartka? Otóż nie było wcale łatwo, ale jakoś przetrwałam. Wszyscy bardzo mocno wspierali mnie i robili wszystko, abym tak dużo o nim nie myślała, choć to było bardzo trudne, dlatego że jest częścią mojego życia. Ciągle powtarzałam sobie, że przecież niedługo się zobaczymy, choć to niedługo miało być dopiero po Lidze Światowej. Ta myśl zawsze sprawiała, że wracały do mnie moje wszystkie siły i tak jakbym się na nowo odradzała. Przyjmujący jest moją ostoją i osoba, dla której bije moje serce, jest sensem mojego istnienia. Codzienne rozmowy przez telefon uświadamiają zawsze mi, że nie jestem mu obojętna. Dowodem na to jest pobłyskujący, delikatny pierścionek na moim serdecznym palcu, który świadczy o jego uczuciu względem mojej osoby. Za każdym razem gdy rozmawiamy na skype i widzę jego szczery uśmiech, promienne szczęśliwe oczy, oraz gdy się o mnie troszczy jestem w stu procentach pewna, że to jest ten jedyny, z którym założę rodzinę i będziemy szczęśliwi na wieki. Zdaje sobie sprawę, że nie zawsze będzie kolorowo, a nasze życie nie będzie usłane różami, ale my będziemy mieć siebie i swoją miłość, dlatego wszystko przetrwamy. Wiem, że to może wydać się absurdalne, bo w końcu mam 20 lat i mało wiem o życiu, ale to zupełnie nie prawda. Jestem osobą, która przez los doświadczyła wiele jak na swój młody wiek. Nigdy nie mogłam być typową nastolatką, która idzie z kumpelami na imprezę i podrywa zwyczajnie chłopaków, moi rodzice już dawno znaleźli mi kandydata na męża, a ja z bólem serca musiałam to zaakceptować. Tyle przepłakanych nocy i w każdej obiecywałam sobie, że skończę z tą farsa i sprzeciwie się rodzicom, ale nigdy nie miałam w sobie dość siły aby to zrobić. Tchórz pod moja skóra zawsze wygrywał z tym co podpowiada mi serce i rozum, za bardzo kochałam rodziców, aby móc ich tak skrzywdzić mimo, że ja wielokrotnie byłam bita i gwałcona. W końcu nadszedł ten dzień, a w moim życiu w końcu po bardzo długim czasie zagościło słońce, a ja wpadłam w ramiona mojego kochanego Bartka. Mimo, że rodzice mnie skrzywdzili ja czuje, że nadal nie są mi obojętni mimo tego, że mam do nich potworny żal, ale wiem, że na razie nie dam rady stanąć z nimi twarzą w twarz i to wszystko wyjaśnić. Chociaż gdyby nawet starczyło mi na ten gest odwagi to wiem, że z nimi na zawsze już straciłam swój kontakt, bo oni przestali mieć córkę w dniu, którym zostawiłam ich ukochanego Patryka i zaczęłam swoje dorosłe i szczęśliwe życie, przy osobie, którą kocham i ona darzy mnie takim samym uczuciem, a nie jest ze mną tylko, dlatego żeby miał się z kim pokazać i zaspokajać swoje potrzeby seksualne.
W końcu wybiła ta upragniona godzina i czas zacząć mecz o złoto. Niestety ja nie pojechałam do Sofii, aby móc wspierać naszych chłopaków, ale za to dzielnie kibicowałam im przed telewizorem. Oczywiście tuż przed rozgrzewką zadzwonił do mnie Bartek, to był taki nasz mały rytuał, że dzwonił przed każdym meczem, a ja wspieram go jak mogę no i oczywiście dodaje otuchy, która w takich chwilach jest cholernie potrzebna zawodnikom. Wsparcie tej drugiej osoby jest zawsze czymś ważnym i cennym.
Mecz się zaczął bardzo dobrze dla naszej reprezentacji, pierwszy set zagrany był wręcz koncertowo dlatego wynik nie był zaskoczenie, że wygraliśmy go do 17. Atmosfera na trybunach była bardzo gorąca, gdyż Bułgarscy kibice mieli żal do naszych siatkarzy o błędy sędziowskie jakbyśmy my byli temu winni. Drugi set też padł naszym łupem, ale graliśmy go na przewagi 24;26. Po tym secie była wielka radość i większa swoboda gry, ale nie było można się rozluźnić do końca, bo w każdej chwili ten wynik mógł nam się wymsknąć spod kontroli. Na szczęście to my kontrolowaliśmy cały ten set. Przy stanie 19;23 na zagrywkę wszedł Kuraś i assssss serwisowy, wielkie szaleństwo, bo brakuje nam już jednego oczka. Następny serwis był autowy i na zagrywce po drugiej stronie siatki stanął Stanley, chwila grozy bo ten zawodnik miał już parę asów serwisowych podczas tego meczy. Chwila wstrzymania oddechu i wielkie szczęście Stanley przestrzeli i to my po raz pierwszy w swojej historii wygrywamy złoto tejże imprezy. Wielkie szczęście i łzy wzruszenia przed telewizorem. Nie mogłam w to uwierzyć, radość była przeogromną i właśnie tak jak powiedział komentator 'I znów historia rodzi się na naszych oczach, Polacy wygrywają Ligę Światową po raz pierwszy w swojej historii, coś nieprawdopodobnego" A jednak nasza forma wytrzymała cały turniej i teraz jesteśmy kandydatami do złota na Igrzyskach Olimpijskich w Londynie.
Przed dekoracją wszyscy siatkarze udali się do szatni, aby ochłonąć po tym starciu i przygotować się do ostatniej części, czyli wręczenia medali. Ja podekscytowana chodziłam w tą i z powrotem po całym domu oczekując na dekoracje. Nagle rozdzwonił się mój telefon, szybko podbiegłam do szafki na której leżał i uśmiechnęłam się do telefonu, nacisnęłam zieloną słuchawkę i poszłam do swojego tymczasowego lokum,
- Kochanie wygraliśmy to, nie mogę w to uwierzyć, szkoda, że teraz Cię nie ma przy mnie- mówił to takim radosnym głosem, jestem pewna w stu procentach, że uśmiechał się cały czas do telefonu i drapał po głowie.
- Bartuś w pełni zasłużyliście na to zwycięstwo. Jestem z Ciebie taka dumną, zresztą z całej drużyny, przez was się poryczałam- śmiałam się do telefonu, bo miałam dwa powody, jeden to rozmowa z ukochanym, a druga to, że nie codziennie polscy siatkarze wygrywają tak ważne imprezy- Ja też chciałabym być teraz z Tobą, ale zobaczymy się jutro. Przyjadę po Ciebie na lotnisko.
- Serio przyjedziesz? myślałem, że tata po mnie wpadnie, a potem szybko zawiezie do Ciebie.
- A co nie cieszysz się miśku? Na początku taki był plan, ale potem stwierdziłam, że sama mogę po Ciebie jechać. Twój tata zgodził się bez problemu, sugerując tylko to, żebyś z tej tęsknoty mnie nie zamęczył- usłyszałam w słuchawce śmiech ukochanego i sama zaczęłam się śmiać- A no i oczywiście to, żebyśmy ich odwiedzili jak już się trochę sobą nacieszymy.
- Oczywiście, że się cieszę kotuś, już nie mogę się doczekać jutra, a z tatą sobie porozmawiam, żeby tak nie ingerował w nasze pożycie- i kolejna dawka śmiech w słuchawce, obydwoje mamy dobre humory co powoduje wielki sukces i w końcu nasze spotkanie- Paula kochanie ja muszę już kończyć, bo właśnie musimy się już zbierać. Mam nadzieje, że zobaczysz dekorację
- No oczywiście, nie zasnęłabym gdybym tego nie zobaczyła. Kocham Cię Bartek do jutra. Paa.
- Ja tęż Cię Kocham najbardziej na świecie. Do jutra myszko.
Po skończonej rozmowie udałam się na dół do salonu, aby obejrzeć dekorację. Chłopaki tryskali humorem i pełną werwą mimo, że nie dawno skończyli najważniejszy mecz tego turnieju. Uśmiech nie schodził z ich twarzy. Zaczęła się cała ceremonia i przyszła kolej na nagrody indywidualne, nasz team zdobył dużo nagród indywidualnym, Zbyszek Bartman- najlepszy atakujący, Marcin Możdżonek- najlepszy blokujący, Krzysztof Ignaczak- najlepszy Libero. Została ostatnia nagroda, czyli najlepszy zawodnik całego turnieju(MVP), gdy speaker ogłosił, że MVP zostaje mój kochany Bartuś cała zalałam się łzami, tyle pracy na treningach i litry wylanego potu, oraz serce pozostawione na boisku, zasłużył na tą nagrodę, a ja byłam z niego cholernie dumna. Po rozdaniu nagród indywidualnych zostały rozdane medale, na końcu wszyscy zaśpiewali "Mazurka Dąbrowskie' gdzie ja znowu się popłakałam, a potem zaczęła się wielka feta i bal do rana.
Zaraz po skończeniu transmisji poszłam do siebie do pokoju i napisałam do Bartka sms-a
" Gratuluję Misiaku nagrody MVP :D Jestem z ciebie cholernie dumna i teraz wiem, że ta nasza rozłąka i twoja ciężka praca nie poszła na marne ;) Kocham Cię i do jutra ;***** " Nie czekałam na odpowiesz narzeczonego, tylko szczęśliwa po prostu zasnęłam, bo wiedziałam, że jutrzejszy dzień będzie wspaniały.
Rano obudziłam się dość wcześnie bo po ósmej, nie mogłam już spać z myślą tego, że dzisiaj go wreszcie zobaczę i będę mogła wtulić jak w pluszowego misia. Uroczyste przywitanie naszych Złotopolskich zaplanowane było na godzinę 17, więc ja koło 10 wyruszyłam z domu i wstąpiłam jeszcze na chwilę do naszego Bełchatowskiego mieszkania, zostawiając moje wszystkie rzeczy, ponieważ w końcu wracam do naszego gniazdka, aby móc być razem. W Warszawie byłam parę minut przed 17, korki były niemiłosierne, ale co się dziwić w końcu to stolica, a do tego wracają siatkarze. Ciężko było znaleźć jakiekolwiek wolne miejsce na lotnisku, na szczęście w końcu się udało, udałam się tam gdzie powinnam, a po chwili pojawili się i nasi Zwycięzcy. Ceremonia poszła w miarę szybko i dopiero teraz zaczęło się rozdawanie autografów. Wiedziałam, że może potrwać to dość długo, dlatego też postanowiłam poczekać na ukochanego na parkingu koło samochodu. Po 45 minutach zaczęli wyłaniać się siatkarze, a na ich twarzach gościł uśmiech, w końcu zobaczyłam i jego, a moje serce zaczęło szybciej bić. Mimo, że jesteśmy ze sobą, a moje serce na jego widok zawsze łomocze dużo szybciej. Sprawnym krokiem Bartek już był koło mnie, a ja wpadłam w jego ramiona. Radość nie do opisania czuć bliskość tego jedynego po ciężkiej i długiej rozłące. Słowa były nam zbędne, a Kuraś nie patrząc na to, że roi się tu od reporterów i fotografów, przyssał się do moich ust, na początku trochę się opierałam i speszył mnie fakt, że wszyscy nas obserwują, ale po chwili wszystko przestało dla mnie istnieć, był tylko Bartek i ja.
Wsiedliśmy do samochodu i ruszyliśmy w drogę powrotną do domu, po Bartku było widać, że jest zmęczony, ale dzielnie ze mną rozmawiał, całą drogę uśmiech nie schodził z naszych twarzy, a Bartuś uradowany jak małe dziecko trzymał jedną rękę na moim udzie, rozbudzając tym niezbyt czyste myśli. Po ponad dwóch godzinach byliśmy w domu. Razem z Kurasiem wieliśmy długą i gorącą kąpiel, a następnie przenieśliśmy się do sypialnie, aby nasze ciała stały się jednością, a my byśmy mogli wyznawać sobie miłość na wiele innych sposobów, oraz nacieszyć się naszą bliskością. Ta noc była jedną z tych, po których człowiek jest strasznie nie wyspany, ale zarazem szczęśliwy i pełny energii, ponieważ ma się u swojego boku najważniejszą osobę w swoim życiu.
________________________________________________________________________
No i jest szesnastka ;D
Postanowiłam, że na razie będę ciągnąc tą historie, ale jeśli zdarzyłaby się jakaś obsuwa w czasie, ponieważ nie miałabym wolnego czasu i brak weny dał by o sobie znać to z góry przepraszam i proszę o wyrozumiałość :)
Dziękuje Wam Wszystkim serdecznie za ponad 11 tysięcy wyświetleń, jesteście wspaniali naprawdę :*
CZYTASZ+KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ !!!!
Zachęcam Was wszystkich do komentowania, to naprawdę nie kosztuje i nie zabiera dużo czasu, ale za to cholernie motywuje. Więc jeśli czytasz to chociaż zostaw po sobie jakiś ślad, będę naprawdę wdzięczna :D
Do usłyszenia za dwa tygodnie,
Buziakiiii,
MalinowaSłodycz ;*
Subskrybuj:
Posty (Atom)